Żeby tylko

 

Teraz Ty, teraz Twoja kolej . Wychodzą łzy z oczodołów, nie chce się przebywać zbyt długo w tym miejscu. Jest dramat, wciąż zmiana ról, niechęć do powrotu. I to ciągłe raz Ty, raz ja; ten płacz i powrót.

Wciąż to sobie przypominam.

Nie da się stać w tym samym miejscu. Ból ...i jak tu przebyć tę chwilę, kiedy płacz jest jedynym wyjściem, ucieczką.

Nie da się inaczej- mówi tata

Podejmuję tę jego wizję.

Gdyby chociaż maska gazowa, gogle; a tak wymagająca operacja i czy pacjent przeżyje.

Wybiegł z pomieszczenia, płacze, że tak, że istnieje coś poza chrzanem. Zachłystuje się powietrzem, a później zamiana. Pacjent następny! To wchodzę

Tak zapamiętałem. Te jego słoiki podpisane pięknym pismem: Chrzan , z datą taką, a taką.

Każdy wiedział o jego mocy. Ileż łez się wylało przy porannych śniadaniach.

I kiedy już ojciec schrzania z tego świata - zostawia w lodówce jeden słoik z napisem: Chrzan jędrzejowski. I nikt już nie otwiera tego słoika, każdy boi się niczym puszki pandory. Nie można przecież. To pamiątka, moc w nim zaklęta musi żyć.

Chrzan tkwi zamknięty niczym dżin.

I tak tuż przed kolejną rocznicą kopię ziemię i wykopuję raz po raz kolejny korzeń chrzanu. Zbiera się go trochę. Patrzę, przypominam sobie momenty cierpienia.

Musi być ta moc jeszcze, przecież ta moc tu zawsze, przecież musi być taka sama... więc podejmuję szpadel i kopię dalej niczym górnik znajdujący ostatnią żyłę kruszca

Z wielkim wiadrem przychodzę do domu i trę sam. Walczę ze słabościami.

Po kilku dniach zdobywam arsenał chrzanowy, zamknięty w słoiczki. Kogo nim obdaruję.

Komu zostawię w lodówce

Kto zrozumie, że oddałem mu swoją moc.

...żebym tylko tego nie schrzanił.