skończyłem , rozpoczynaj



Niegdysiejszy blog i pisanie z sio, pamiątki przeszłości; Bodek, który nawija, że ty stary musisz to; a później widzę, że gwele też wraca do pisania, choć ja myślę, że ten akurat nigdy nie przestał.....wszystko sprawia, że ja też ...i kropka, dość tłumaczenia.

 Jestem nieczynnym człowiekiem od liter, zawieruszonym gdzieś w odmętach pogoni za , a kto wie za czym , można by wymieniać.

 Ruszam więc blogiem od nowa, jak niegdyś dwadzieścia lat więcej i może wstecz, by przywyknąć do pisania, by wzbudzić w sobie ducha, by wreszcie powrócić do rzemiosła i dać innym obrazy jakie widzę, na jaki sposób , za pomocą jakich liter.
Będę wracał do obrazów zapamiętanych, nie będę dbał o chronologię.
To moja terapia

 Skończyłem, rozpoczynaj jak rzece Beckett, albo i Budzyński.
Nie wiem jeszcze czy tylko i wyłącznie będę opisywał ludzi napotkanych na drodze swojego życia, ale pomyślałem, że chcę uwolnić swój umysł i zapisać to, wrócić do przeszłości i ....no i właśnie ....zająć się teraźniejszością

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Żeby tylko

  Teraz Ty, teraz Twoja kolej . Wychodzą łzy z oczodołów, nie chce się przebywać zbyt długo w tym miejscu. Jest dramat, wciąż zmiana ról, niechęć do powrotu. I to ciągłe raz Ty, raz ja; ten płacz i powrót. Wciąż to sobie przypominam. Nie da się stać w tym samym miejscu. Ból ...i jak tu przebyć tę chwilę, kiedy płacz jest jedynym wyjściem, ucieczką. Nie da się inaczej- mówi tata Podejmuję tę jego wizję. Gdyby chociaż maska gazowa, gogle; a tak wymagająca operacja i czy pacjent przeżyje. Wybiegł z pomieszczenia, płacze, że tak, że istnieje coś poza chrzanem. Zachłystuje się powietrzem, a później zamiana. Pacjent następny! To wchodzę Tak zapamiętałem. Te jego słoiki podpisane pięknym pismem: Chrzan , z datą taką, a taką. Każdy wiedział o jego mocy. Ileż łez się wylało przy porannych śniadaniach. I kiedy już ojciec schrzania z tego świata - zostawia w lodówce jeden słoik z napisem: Chrzan jędrzejowski. I nikt już nie otwiera tego słoika, każdy boi się niczym puszki pa...
Czytaj więcej

Dyżurny

                                   Jędrzejów, lata 90   Przez długą chwilę nie wiem jak zrobić temu zdjęcie. Lubię opuszczone budynki, ale ten nie popadł dla mnie w zapomnienie. Wytłuczone szyby pozują mi przed obiektywem, nieumiejętnie je fotografuję. Wolę obejść, powąchać, zobaczyć czy znajdzie się jakiś suwenir z przeszłości. Nie można wejść do środka, zaglądam przez dziury. Widzę przez nie - siebie przed laty, przycupniętego na krześle obok biurka dyżurki. Jest jeszcze stare biurko w którym znajdowałem zgubione klucze podróżnych, bądź były tam pieczątki, którymi częstowałem swoje szkolne zeszyty. Wszystko jeszcze nie zniszczone, nie zgładzone buldożerami. Wokół stanowiska nadżarte przez czas, obsypujący się beton tu i ówdzie. Nie ma już wokół autobusów, które zabiorą mnie do szkoły. Byłem rozpoznawalny wśród kierowców. Zatrzymywałem autobusy na zawołanie… w drodze...
Czytaj więcej

Inny świat

  Wiercę w środku palcem, dochodzę głęboko. Domyślam się, że to koniec; cofam ruch, ale jednakże… Ta myśl, która sprawia możliwość świata we mnie. Niewiadome czyny dosięgnięcia, że aż brzuch boli. W szufladzie znajduję małe kulki do łożyska, wrzucam do środka, patrzę jak wirują. Dorzucam więcej z każdym dniem, aż stwarza się wszechświat. Tworzę układy dorzucając do brzucha kolejne planety. Czasem dosięgam znów palcem; sprawdzić, czy   wszechświat wciąż wiruje. Mój pępek nabrzmiewa wraz z większym gwiazdozbiorem, aż do dnia kiedy pan lekarz wzywa mnie, bym położył się nad stołem. Przychodzi wielu panów, błyska skalpelami. Wszechświat w międzyczasie dzieje się, wybucha, wschodzi, zachodzi w swoich kątach.   Niczego nie świadomy zamykam oczy i teraz ciemność, lecz mglista.   Szansa ocalenia. Podnoszę głowę delikatnie i widzę jak panowie wkładają rączki w mój brzuch. Ośmielam się przywitać, na co jeden szybkim ruchem kładzie maskę na moją twarz. Zasypiam, zas...
Czytaj więcej