Właściwie jak Ty masz na imię?


Anglia, roku pańskiego, bardzo długa droga ze wsi do miasta

 Jak zacząć historię, która się nie skończyła i nie wiadoma jest jej teraźniejszość, a jeśli ...to podpisana niedokończonymi słowami. Nie chcę pytać.
On odpisuje czasem ze swojego nielegalnego telefonu.
Będę jeszcze tyle i tyle dni, przepraszam miesięcy, może lat...mniej i powoli zapominam języka.
Teraz idę, zupełnie jak on, wtedy przez miasto, by patrzeć na nie i zobaczyć jak najwięcej. Tak dla Alexa (jeszcze wtedy Alexa, ale tak naprawdę Saszy) żyje ów świat. Woli podróżować nogami, tam - na ulicy można pomyśleć - wśród tych ludzi naprzeciwko, gdzieś rozwiać złe myśli.
Ja jakoś przyjeżdżam, on jakoś przychodzi - obywatel Łotwy w kraju królowej. Otwieramy się sobie i słuchamy swoich historii. .
Tego jednego dnia on powie: zapisz o tym co mówię, o tym jak naprawdę żyłem, o mojej żonie mimo mojego młodego wieku i o tym życiu wśród nierządu, jakie prowadziłem, jakie żałuję. Podawaliśmy butelki do ust i wciąż słuchaliśmy, wciąż odkrywaliśmy swoje ja. 
Im częściej, tym lepiej. 
- Zabiorę cię kiedyś do babci na Syberię - mówił. Będziesz widział ten rosyjski świat.
Obiecuję coś podobnego, jeśli będzie chciał.
Pracujemy razem, podejmiemy pracę czasem razem. Dorobisz ze mną A mówię, a on się cieszy, a pracuje do ostatnich kropli potu, do wielu dni w których podajemy sobie dłoń, do dnia, kiedy w jego drzwi puka Interpol i kuje go w kajdanki i wywożą go w Londyn, a później do więzienia w Rydze, gdzie lat mu przybędzie; ale jest.
Ja też jestem i czekam, aż wyjdzie

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Żeby tylko

  Teraz Ty, teraz Twoja kolej . Wychodzą łzy z oczodołów, nie chce się przebywać zbyt długo w tym miejscu. Jest dramat, wciąż zmiana ról, niechęć do powrotu. I to ciągłe raz Ty, raz ja; ten płacz i powrót. Wciąż to sobie przypominam. Nie da się stać w tym samym miejscu. Ból ...i jak tu przebyć tę chwilę, kiedy płacz jest jedynym wyjściem, ucieczką. Nie da się inaczej- mówi tata Podejmuję tę jego wizję. Gdyby chociaż maska gazowa, gogle; a tak wymagająca operacja i czy pacjent przeżyje. Wybiegł z pomieszczenia, płacze, że tak, że istnieje coś poza chrzanem. Zachłystuje się powietrzem, a później zamiana. Pacjent następny! To wchodzę Tak zapamiętałem. Te jego słoiki podpisane pięknym pismem: Chrzan , z datą taką, a taką. Każdy wiedział o jego mocy. Ileż łez się wylało przy porannych śniadaniach. I kiedy już ojciec schrzania z tego świata - zostawia w lodówce jeden słoik z napisem: Chrzan jędrzejowski. I nikt już nie otwiera tego słoika, każdy boi się niczym puszki pa...
Czytaj więcej

Dyżurny

                                   Jędrzejów, lata 90   Przez długą chwilę nie wiem jak zrobić temu zdjęcie. Lubię opuszczone budynki, ale ten nie popadł dla mnie w zapomnienie. Wytłuczone szyby pozują mi przed obiektywem, nieumiejętnie je fotografuję. Wolę obejść, powąchać, zobaczyć czy znajdzie się jakiś suwenir z przeszłości. Nie można wejść do środka, zaglądam przez dziury. Widzę przez nie - siebie przed laty, przycupniętego na krześle obok biurka dyżurki. Jest jeszcze stare biurko w którym znajdowałem zgubione klucze podróżnych, bądź były tam pieczątki, którymi częstowałem swoje szkolne zeszyty. Wszystko jeszcze nie zniszczone, nie zgładzone buldożerami. Wokół stanowiska nadżarte przez czas, obsypujący się beton tu i ówdzie. Nie ma już wokół autobusów, które zabiorą mnie do szkoły. Byłem rozpoznawalny wśród kierowców. Zatrzymywałem autobusy na zawołanie… w drodze...
Czytaj więcej

Inny świat

  Wiercę w środku palcem, dochodzę głęboko. Domyślam się, że to koniec; cofam ruch, ale jednakże… Ta myśl, która sprawia możliwość świata we mnie. Niewiadome czyny dosięgnięcia, że aż brzuch boli. W szufladzie znajduję małe kulki do łożyska, wrzucam do środka, patrzę jak wirują. Dorzucam więcej z każdym dniem, aż stwarza się wszechświat. Tworzę układy dorzucając do brzucha kolejne planety. Czasem dosięgam znów palcem; sprawdzić, czy   wszechświat wciąż wiruje. Mój pępek nabrzmiewa wraz z większym gwiazdozbiorem, aż do dnia kiedy pan lekarz wzywa mnie, bym położył się nad stołem. Przychodzi wielu panów, błyska skalpelami. Wszechświat w międzyczasie dzieje się, wybucha, wschodzi, zachodzi w swoich kątach.   Niczego nie świadomy zamykam oczy i teraz ciemność, lecz mglista.   Szansa ocalenia. Podnoszę głowę delikatnie i widzę jak panowie wkładają rączki w mój brzuch. Ośmielam się przywitać, na co jeden szybkim ruchem kładzie maskę na moją twarz. Zasypiam, zas...
Czytaj więcej