Polska - Krynica, czas przemiany, 2012


 Korytarz jest zupełnie przypadkowy,  Idę wzdłuż linii lamperii ku celowi, do Bieńczyka na warsztaty.
-Ty, słuchaj, bo mnie się wydaje, że Ty się nadasz – wygarnia mnie głos z korytarza i zabiera na badania własnego ja….
-Ale ja, ja do Bieńczyka panie profesorze, ja teraz nie…
Zupełnie mnie nie słucha.
Zaraz godzę się, że w ten sposób jakoś inaczej będzie, człowiek w inny sposób jakoś do tego podejdzie, a co tam ..i tych “co tam” parę w głowie .
Noo dobra, zostaję
Włodek, pan Włodzimierz wtedy (proszę wybacz czasie) mówi do mnie o sztuce, która odbyć ma się, a nigdy nie zaistniała, a ja ten co przetworzyć mógłby ją, przeczytać razy kilka.. a później zobaczymy.
Wcalę się nie godzę, ja po prostu to przyjmuję i mimo stresu wchodzę w mantrę jego myślenia. Ubieram się w jego strój, przyjmuję jego perfumy i kilka kieliszków wódki.
Budzi we mnie pewnego aktora, którym zaraz być mam i nie wiem jak to się dzieje, ale sztuka, którą przeczytałem razy kilka przekracza inne pole myślenia i wg innych słów się dzieje. Zahipnotyzowany zaburzam jej tok i zapętlam ją w mój rytm.
Tymczasem wokół tańczy się, dwoi, troi  mechanizm tworzenia. Napędzam się, wierzę, bardzo wierzę, czuję.
On wciąż korektuje, ale uważnie słucha i poprawia.
Czas zaciął się i nim się spostrzegam nadchodzi czas premiery, gdzie patrzą wszyscy. Jest Bieńczyk; którego olałem; pani Gabriela, co nie wierzy, że to z dziś tylko; wszyscy wokół co ze mną i przyjaciel, który obok stoi i też ze mną monolog tworzy.
  Łatwo jest być aktorem patrząc w sufit, niełatwo odnaleźć tak głęboko swoje ja. Wszystko dzieję się w wirze, szaleniec Włodek na scenie domyka moje zdania.
Sam nie wiem jak to się dzieje, ale…
to koniec.

Oklaski, brawo, brawo

Wszyscy jesteśmy skończeni.
  Wychodzę i nie mogę znaleźć swojego ja. Oddać ubranie, podziękować, napić się wódki dla spokojności.
Myślę, że pierwszy pukam w te drzwi.
Tak….prawie.
Za chwilę będzie nas tam chmara.

Komentarze

  1. dekadencja23 października 2019 10:23

    Teatr tworzą ludzie codziennie,przez całe życie,grają role konwenansów ,dobrych manier sztucznych uśmiechów,hipokryzji itd,,. Natomiast w sztuce teatralnej są sobą.Jest to jeden z moich postulatów.Nie będę tego rozwijał.Sądzę,że powyższy tekst o tym mówi.Mówi o chęci odnalezienia siebie. Jeżeli się mylę to proszę o polemikę. Adam T.Szymański

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Żeby tylko

  Teraz Ty, teraz Twoja kolej . Wychodzą łzy z oczodołów, nie chce się przebywać zbyt długo w tym miejscu. Jest dramat, wciąż zmiana ról, niechęć do powrotu. I to ciągłe raz Ty, raz ja; ten płacz i powrót. Wciąż to sobie przypominam. Nie da się stać w tym samym miejscu. Ból ...i jak tu przebyć tę chwilę, kiedy płacz jest jedynym wyjściem, ucieczką. Nie da się inaczej- mówi tata Podejmuję tę jego wizję. Gdyby chociaż maska gazowa, gogle; a tak wymagająca operacja i czy pacjent przeżyje. Wybiegł z pomieszczenia, płacze, że tak, że istnieje coś poza chrzanem. Zachłystuje się powietrzem, a później zamiana. Pacjent następny! To wchodzę Tak zapamiętałem. Te jego słoiki podpisane pięknym pismem: Chrzan , z datą taką, a taką. Każdy wiedział o jego mocy. Ileż łez się wylało przy porannych śniadaniach. I kiedy już ojciec schrzania z tego świata - zostawia w lodówce jeden słoik z napisem: Chrzan jędrzejowski. I nikt już nie otwiera tego słoika, każdy boi się niczym puszki pa...
Czytaj więcej

Dyżurny

                                   Jędrzejów, lata 90   Przez długą chwilę nie wiem jak zrobić temu zdjęcie. Lubię opuszczone budynki, ale ten nie popadł dla mnie w zapomnienie. Wytłuczone szyby pozują mi przed obiektywem, nieumiejętnie je fotografuję. Wolę obejść, powąchać, zobaczyć czy znajdzie się jakiś suwenir z przeszłości. Nie można wejść do środka, zaglądam przez dziury. Widzę przez nie - siebie przed laty, przycupniętego na krześle obok biurka dyżurki. Jest jeszcze stare biurko w którym znajdowałem zgubione klucze podróżnych, bądź były tam pieczątki, którymi częstowałem swoje szkolne zeszyty. Wszystko jeszcze nie zniszczone, nie zgładzone buldożerami. Wokół stanowiska nadżarte przez czas, obsypujący się beton tu i ówdzie. Nie ma już wokół autobusów, które zabiorą mnie do szkoły. Byłem rozpoznawalny wśród kierowców. Zatrzymywałem autobusy na zawołanie… w drodze...
Czytaj więcej

Inny świat

  Wiercę w środku palcem, dochodzę głęboko. Domyślam się, że to koniec; cofam ruch, ale jednakże… Ta myśl, która sprawia możliwość świata we mnie. Niewiadome czyny dosięgnięcia, że aż brzuch boli. W szufladzie znajduję małe kulki do łożyska, wrzucam do środka, patrzę jak wirują. Dorzucam więcej z każdym dniem, aż stwarza się wszechświat. Tworzę układy dorzucając do brzucha kolejne planety. Czasem dosięgam znów palcem; sprawdzić, czy   wszechświat wciąż wiruje. Mój pępek nabrzmiewa wraz z większym gwiazdozbiorem, aż do dnia kiedy pan lekarz wzywa mnie, bym położył się nad stołem. Przychodzi wielu panów, błyska skalpelami. Wszechświat w międzyczasie dzieje się, wybucha, wschodzi, zachodzi w swoich kątach.   Niczego nie świadomy zamykam oczy i teraz ciemność, lecz mglista.   Szansa ocalenia. Podnoszę głowę delikatnie i widzę jak panowie wkładają rączki w mój brzuch. Ośmielam się przywitać, na co jeden szybkim ruchem kładzie maskę na moją twarz. Zasypiam, zas...
Czytaj więcej