listy


                                                       
          17 grudnia 2019  - wiele miejsc na Ziemi


Gdzie jesteś, na której kartce, na którym wspomnieniu; czy jestem w czyimś? Makulatura wspomnień żółknie. Zupełnie już nie piszesz jak kiedyś, ręce już nie te?
Bzdura.
Wystarczy się obudzić, zajrzeć w pamięć zasiedzianych wieczorów, odbytych podróży na kolanie, dotrzeć na strych, gdzie setki kartek duszą się w plastikowym worku.
Nigdy nie pozbyłem się przeszłości, ewidencja tkwi w odpowiedzi. Wysypuję tysiące zapisanych kartek, niektóre pachną inaczej, tak jakby chciały być inaczej zapamiętane.
Ilu z was pamięta o mnie, kiedy czytam wasze słowa; gdzie jesteście; jak żyjecie.
Przygodni ludzie z podróży pociągiem, autostopem, krótka historia listowna, każda atramentu pociecha.
Przelotna kartko zapisana po brzegi, mężczyźno, kobieto, miłości zestarzała, młoda sympatio, chęci życia….tak zebrać to w całość i nazwać – nie da się
Z pośród kilkuset listów wysypują się puste koperty naznaczane moim adresem, ale każdy jeden pisany inną ręką. Jest i katalog listów oddanych - historia mojej pierwszej miłości, która nie ptrzetrwała, a jakże cenna teraz tkwi w muzeum mojego strychu. Są i zdjęcia, które krzyczą na tyle : To ja jestem, witaj. Są wśród nich i rysunki, wiersze, bilety.
Listy w których prócz słów na kartce, była inna zawartość. Pleśń serowy z Francji od A, ciekawe czy wciąż nim pachnie, wiersze od D I jej zapisane w wierszach koperty (niech I listonosz też poczyta sobie) i taśmy magnetofonowe od K. – cóż to była za inżynieria, kiedy przesyłaliśmy sobie szpule same skręcone plastrem, a w domach ze śrubokrętem ubieraliśmy to w całość, zeszyt od E, dosłownie zeszyt-list.
Nie mogę wracać do wszystkiego, ale cieszę się, bo to dobra przeszłość.
Dziś już nie ma listonosza, na którego będę czekał ukryty za firanką, nie ma tak przypadkowych adresów, zapisanych na drugiej stronie kopert.
Kurierzy, dostawcy jeżdżą wciąż busami. Pan podpisze, to do pana.
Zanoszę to do domu. Zero treści.
Pudło!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Żeby tylko

  Teraz Ty, teraz Twoja kolej . Wychodzą łzy z oczodołów, nie chce się przebywać zbyt długo w tym miejscu. Jest dramat, wciąż zmiana ról, niechęć do powrotu. I to ciągłe raz Ty, raz ja; ten płacz i powrót. Wciąż to sobie przypominam. Nie da się stać w tym samym miejscu. Ból ...i jak tu przebyć tę chwilę, kiedy płacz jest jedynym wyjściem, ucieczką. Nie da się inaczej- mówi tata Podejmuję tę jego wizję. Gdyby chociaż maska gazowa, gogle; a tak wymagająca operacja i czy pacjent przeżyje. Wybiegł z pomieszczenia, płacze, że tak, że istnieje coś poza chrzanem. Zachłystuje się powietrzem, a później zamiana. Pacjent następny! To wchodzę Tak zapamiętałem. Te jego słoiki podpisane pięknym pismem: Chrzan , z datą taką, a taką. Każdy wiedział o jego mocy. Ileż łez się wylało przy porannych śniadaniach. I kiedy już ojciec schrzania z tego świata - zostawia w lodówce jeden słoik z napisem: Chrzan jędrzejowski. I nikt już nie otwiera tego słoika, każdy boi się niczym puszki pa...
Czytaj więcej

Dyżurny

                                   Jędrzejów, lata 90   Przez długą chwilę nie wiem jak zrobić temu zdjęcie. Lubię opuszczone budynki, ale ten nie popadł dla mnie w zapomnienie. Wytłuczone szyby pozują mi przed obiektywem, nieumiejętnie je fotografuję. Wolę obejść, powąchać, zobaczyć czy znajdzie się jakiś suwenir z przeszłości. Nie można wejść do środka, zaglądam przez dziury. Widzę przez nie - siebie przed laty, przycupniętego na krześle obok biurka dyżurki. Jest jeszcze stare biurko w którym znajdowałem zgubione klucze podróżnych, bądź były tam pieczątki, którymi częstowałem swoje szkolne zeszyty. Wszystko jeszcze nie zniszczone, nie zgładzone buldożerami. Wokół stanowiska nadżarte przez czas, obsypujący się beton tu i ówdzie. Nie ma już wokół autobusów, które zabiorą mnie do szkoły. Byłem rozpoznawalny wśród kierowców. Zatrzymywałem autobusy na zawołanie… w drodze...
Czytaj więcej

Inny świat

  Wiercę w środku palcem, dochodzę głęboko. Domyślam się, że to koniec; cofam ruch, ale jednakże… Ta myśl, która sprawia możliwość świata we mnie. Niewiadome czyny dosięgnięcia, że aż brzuch boli. W szufladzie znajduję małe kulki do łożyska, wrzucam do środka, patrzę jak wirują. Dorzucam więcej z każdym dniem, aż stwarza się wszechświat. Tworzę układy dorzucając do brzucha kolejne planety. Czasem dosięgam znów palcem; sprawdzić, czy   wszechświat wciąż wiruje. Mój pępek nabrzmiewa wraz z większym gwiazdozbiorem, aż do dnia kiedy pan lekarz wzywa mnie, bym położył się nad stołem. Przychodzi wielu panów, błyska skalpelami. Wszechświat w międzyczasie dzieje się, wybucha, wschodzi, zachodzi w swoich kątach.   Niczego nie świadomy zamykam oczy i teraz ciemność, lecz mglista.   Szansa ocalenia. Podnoszę głowę delikatnie i widzę jak panowie wkładają rączki w mój brzuch. Ośmielam się przywitać, na co jeden szybkim ruchem kładzie maskę na moją twarz. Zasypiam, zas...
Czytaj więcej